Witajcie w drugiej części podróży po muzycznych gatunkach, zespołach i utworach, które ujęły mnie na przestrzeni ostatnich kilku lat. Na wstępie chciałbym dodać, że zapomniałem w poprzednim wpisie zawrzeć jeden z najbardziej popieprzonych zespołów ostatnich 20 lat – System of a Down.
Amerykanie o ormiańskich korzeniach
ujmują połączeniem porzędnego rozpierdolu z delikatnym
(momentami) wokalem Serja Tankiana oraz bardzo zaangażowanymi
tekstami. Właśnie w warstwie tekstowej zespół ten stara się
mocno podkreślać bieżącą dla swoich czasów problematykę
społeczno-polityczną. Warto zagłębić się w tej muzyce,
zwłaszcza, że nad wszystkim unosi się ormiański duch i swoiste
folkowe elementy, których nie uświadczymy u innych amerykańskich
zespołów z tego gatunku.
Wracając do (jako takiej) chronologii,
przyznać muszę, że chociaż większość znajomych postrzegała
Behemotha jako pozerstwo, lubiłem posłuchać jak łoją.
Klimatyczne i ciężkie – w sam raz na wieczór. Rozczarował mnie
tylko sam Nergal – a to związek z Dodą, a to bycie jurorem w TVP,
nie tego się po nim spodziewałem. Niemniej muzykę tworzy
rewelacyjną.
Na szczęście od tego miejsca będzie już tylko spokojniej. A propos Nergala, moje ostatnie odkrycie to projekt Me And That Man, współtworzony z Johnem Porterem, Absolutnie genialna płyta, kawałek Ameryki w moim domu. Gitary, harmonijka, blues i country jakiego nie powstydziliby się mieszkańcy południowych stanów USA. Dla mnie nowa jakość w polskiej muzyce, na równi z Organkiem.
Organek! O matkooo! Organek jest żywym dowodem na to, że studiowanie filologii angielskiej nie jest jeszcze końcem świata. Błyskawiczna kariera uświadomiła też wielu ludziom, że jest deficyt dobrego bluesa w mainstreamowych radiach i innych mediach. Miałem również przyjemność słyszeć Pana Organka na żywo na Woodstocku oraz na koncercie w katowickim Megaclubie - za każdym razem czuć było prawdziwy ogień ze sceny, emocje i niesamowicie profesjonalne granie. Organek to jedno z najważniejszych moich odkryć drugiej dekady XXI wieku i puchnę z dumy, że zaraziłem nim również kilku znajomych. Do Organka wracam przynajmniej raz w tygodniu i nie chce mi sie ten czort, kuźwa, znudzić!
Skoro cały czas obracamy się w gronie polskich artystów, wspomniałbym również Dawida Podsiadło. Długo nie potrafiłem się przekonać do muzyki indie, ale i do tego dojrzałem. Cenię sobie to w jaki sposób Dawid bawi się słowem, uwielbiam wsłuchiwać się w jego teksty. Żałuję, że postanowił zrobić sobie przerwę w karierze w momencie, w którym coraz częściej sięgałem po jego utwory, ale mam nadzieję że już za jakiś wróci z nowymi pomysłami.
Na koniec tej części pozwolę sobie jeszcze podrzucić Wam bardzo emocjonalny utwór Artura Rojka, Kłaniam się w pas człowiekowi, który zrobił tyle dobrego dla polskiej muzyki rozrywkowej. A ten konkretny utwór jest wzruszający, wręcz rozdzierający.
Podobno gdy umierasz, lecisz sobie, lecisz...
Nie chciałem wierzyć w słowa ludzi, którzy wyrośli z muzyki słuchanej w młodości i zaczęli częściej zwracać się ku innym gatunkom, bądź ku spokojniejszej muzyce. A spoglądając w lustro jeszcze trudniej mi uwierzyć, jak szybko moje gusta wyewoluowały w tę stronę. Mam poczucie, że zestarzałem się za szybko. Rodzice śmieją się, że do niektórych wykonawców dojrzeli po czterdziestce a ja już teraz chętnie z nimi słucham. M.in. chodzi o jazz, do którego nieśmiało się przymierzam i coraz chętniej sięgam po niektóre (te bardziej energiczne) kawałki. Na przykład Take Five, Dave'a Brubecka:
Mam nadzieję, że odkryję coraz więcej i więcej interesujących jazzowych wykonawców, chociaż do tych spokojniejszych póki co to podchodzę jak do jeża...
Przedostatnim fundamentem całej tej historii jest muzyka klasyczna. W pewnym momencie mojego krótkiego życia uparłem się, że muszę coś więcej o niej się dowiedzieć. Jak pomyślałem, tak zrobiłem - oczywiście jak na człowieka z XXI wieku przystało na YouTubie. Dumny z siebie włączyłem kompilację 100 najsłynniejszych utworów klasycznych i zabrałem się za wypisywanie tych najciekawszych. Analogicznie do samowprowadzenia się w świat jazzu - rozpocząłem od tego co ma pierdolnięcie, od heavy metalu rozpisanego na całe orkiestry. I również w tym wypadku nie mam cierpliwości do wolniejszych i delikatnych dzieł. Kajam się i wstyd mi, ale też mądrzejszy niż kiedyś nie idę w zaparte; mam świadomość, że kiedyś do tego dojrzeję, prędzej czy później, a na pewno w odpowiednim momencie. Tymczasem, oprócz Dvoraka, Prokofieva, czy Brahmsa, "W Grocie Króla Gór" Edwarda Griega mogę słuchać bez końca dusząc przycisk replay.
Ostatnią częścią muzycznego świata, która wywiera wielki wpływ na moje emocje i samopoczucie jest muzyka elektroniczna, lecz nie byle jaka. Nie posądzam siebie o górnolotność, jednak muszę stwierdzić iż jedna gra zmieniła moje postrzeganie przyszłości diametralnie. Deus Ex: Human Revolution. Historia Adama Jensena to pierwsza gra, w czasie której się stresowałem. Stresowałem się śledząc akcję dziejącą się w niedalekiej przyszłosći - była ona tak realna, tak prawdziwa. Cyberpunk z wielce pesymistyczną wizją społeczeństwa ludzkiego, augmentacja ciał, korporacje z wielką władzą dżizass, nie jestem zwolennikiem żadnych teorii spiskowych, ale ta gra odmieniła całkowicie moje podejście do przyszłości. Jednym z powodów które stanowią o geniuszu tej produkcji jest soundtrack. Poznajcie Michaela McCanna.
Słuchając soundtracku z Deus Ex stresuję się. Muzyka jest rozdzierająca, połączenie elektroniki z żywymi instrumentami uderza w czułe tony duszy. Zawsze mnie sponiewiera, bez względu na to czy słucham dwudziesty czy osiemdziesiąty raz. Nie jestem w stanie zdefiniować i nazwać konkretnie jaki to gatunek muzyczny, ale mogę bez końca zagłębiać się w takie klimaty, kojarzące mi się ponuro z przyszłością. Wciąż nie umiem się nadziwić jaką niesamowitą instytucją jest taka gra, o której myśli się prawie dziennie, przejście której zostawia swoje skutki na długi długi czas.
I never asked for this...
Za pośrednictwem muzyki z DE:HR, dotarłem również do muzyki posiadającej najbardziej skomplikowaną nazwę ever. Poznajcie Epic Aggressive Modern Hybrid-Orchestral Music! Jeśli ktoś zna więcej muzyki tego typu to dajcie znać w komentarzach lub napiszcie do mnie na facebooku. Chłonąłbym.
Zbliżamy się do końca tego wpisu. Trzy najświeższe odkrycia muzyczne, których dokonałem to Indila, Stromae oraz Die Antwoord. Do każdego z tych wykonawców przekonywałem się bardzo bardzo długo. Żałuję że tak późno otworzyłem się na muzykę francuską, belgijską i południowoafrykańską. Teraz z większą uwagą przypatruję się temu co kiedyś z miejsca odrzucałem.
Indili słucham głównie z zamkniętymi oczami. Wywołuje wielkie emocje. I znów żałuję iż w momencie w którym "odkryłem" jak mistycznym doznaniem jest słuchanie jej hipnotyzującego głosu - słuch o niej zaginął. Obyśmy doczekali kolejnych płyt i singli!
Stromae (jakżeby inaczej) wpisuje się w trend artystów, którzy spizgali się gdy zacząłem ich słuchać i na wyprzódki zawieszają karierę. Stromae stwierdził, iż woli zająć się póki co produkcją muzyki dla innych artystów. Szlag.
Dotarcie do tłumaczeń jego tekstów ujawniło mi artystę pop, który niesie mocny przekaz swoimi piosenkami oraz ma rewelacyjny image. Jest w centrum i na uboczu, chudy jak szczapa, dwumetrowy Belg śpiewając wizualizuje (Jakóbiak czemu zepsułeś to słowo!) wiele moich refleksji. A do tego teledyski!
I najbardziej pojebani ludzie na sam koniec. Wypełnili na mojej muzycznej półeczce dziurę po Mansonie, który przeraźliwie obniżył loty na starość. Moje zapotrzebowanie na creepy klimat w pełni pokryło to trio z RPA. Damn, Nie wiem ile trzeba zażywać srogich substancji żeby stworzyć coś takiego, ale nawet na trzeźwo słuchanie ich utworów jest niesamowicie satysfakcjonujące. Teledyski pierwsza klasa, Yolandi niszczy już samym spojrzeniem. Rewelacja.
I już całkiem na końcu #guiltypleasure do którego trudno mi się przyznać. Jedyny utwór Gimpsona, który nie jest dobry - jest ZAJEBISTY. Tekst 10/10, identyfikuję się z nim w pełni i inkorporuję do psyche natychmiastowo. Karmię nim moje ego regularnie, chociaż z punktu widzenia ludzi, którzy znają się na takiej muzyce to nic ciekawego. Taki ot, kawałek. Lecz satysfakcjonujący a o to przecież chodzi. A kim jest Gimpson? Gimper - człowiek w moim wieku, który ma milion subskrybcji na YouTube dzięki nawalaniu w gry komputerowe. Znacie więcej takich kawałków (przynajmniej częściowo) o retoryce? Piszcie.
I tak oto prezentuje się cały ten dziki zestaw, rozstrzał osobowości od głębokiej elektroniki po death metal i Mozarta. Z pewnością zapomniałem o wielu zespołach, ale kogo interesowałaby tabelka w Excelu z setkami zespołów. Jeśli ktoś dotarł do tego miejsca - jestem zaszczycony. Miło mi, że poznałeś część mnie. Myślę, że co jakiś czas zbiorę do kupy kolejne odkrycia i podzielę się z Wami. A już niedługo kolejne wpisy.
Stay tuned!
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz